امروز می خواهم در مورد زندگی کردن به عنوان التیام دهنده صحبت کنم . هر کجا که برویم مردمی هستند که محتاجند ممکن است در ظاهر لبخند بزنند اما در درون زجر می کشند ، همه ما وظیفه خودمان را داریم اما خداوند روی ما حساب کرده است که برویم به سمت دیگران ، هرکجا که می رویم با خود شفا و التیام ببریم .
وقتی کسی را می بینید که شکست خورده و شما می روید و تشویقش می کنید تبدیل به یک التیام دهنده می شوید و در واقع رحمت خداوند را در آنها می ریزید. وقتی به دوستی که نا امید هست زنگ می زنید و به او میگویید من به تو فکر می کردم ، میدونم روزهای خوبی در پیش هست در واقع مرهم التیام بخش را به آنها می دهید.
زمانی که به مردم صدمه دیده کمک می کنید ، از هر زمان دیگری شبیه به خداوند می شوید.
باید یاد بگیریم تا برای اهمیت دادن زمان بگذاریم ، به چیزی که مردم میگویند گوش دهیم و فقط ظراهر را نبینیم.
ما می توانیم معجزه یک نفر دیگر باشیم .