ابراز عقیده کردن کار سختی است.
مردم دنیا درمورد ابراز عقیده با من صحبت کردن و گفتن یعنی بتونن از خودشون دفاع کنن، بتونن علایق شونو برهمه چیز مسلط کنن، و بتونن افکار شونو بیان کنن، یا یه درخواست جاه طلبانه مطرح کنن.
داستان ها متفاوت و متنوعه، با این حال همشون یک مدل یکسان دارن: میتونم حرف اشتباه رئیسمو اصلاح کنم؟ یا با همکارم که همیشه مزاحم من هست صحبت کنم؟ میتونم به شوخی های بیمزه دوستم اعتراض کنم؟ میتونم نگرانی هامو با محبوبم در میون بذارم؟
و بعد از این تجربیات بود که من فهمیدم، ما یک دامنه رفتارهای قابل قبول داریم.
گاهی احساس قدرت و شجاعت میکنیم. مثل برادرم که پیشنهاد دادن خارج از دامنه رفتارهای قابل قبولش بود. گاهی برای بیان نظراتمون ناتوانیم. مثل اتفاقی که برای من و همسرم افتاد. و اگه دردامنه قابل قبول، باقی بمونیم، پاداش میگیریم. و اگه خارج بشیم، تنبیه میشیم. ممکنه اخراج، تحقیر یاحتی طرد بشیم. و ارتقاء، پاداش یا قرارداد را از دست بدیم.
خب حالا اولین چیزی که باید بدونیم اینه که:
دامنه رفتارهای من چیه؟ اما باید بدونیم محدوده ما ثابت نیست، و درواقع بسیارپویا و متغیره. و براساس موقعیت گسترده یا محدود میشه. و فقط یک عامل در میزان دامنه موثره، که همون قدرت شماست.
قدرت شما دامنه ی شما رو مشخص میکنه. قدرت چیه؟